Termin ADHD (nadpobudliwość psychoruchowa z deficytami uwagi) zakorzenił się na dobre w powszechnej świadomości. Nadpobudliwość dzieci jest zaburzeniem rozwojowym, u którego podłoża leży specyfika funkcjonowania układu nerwowego. Zachowania dziecka z ADHD są więc w dużej mierze niezależne od niego.
Diagnozę nadpobudliwości stawia się zwykle dopiero w wieku szkolnym, zakładając, że do tego czasu może dojść do wyciszenia objawów poprzez naturalny proces dojrzewania układu nerwowego. Gdy pójdziemy do poradni z pięciolatkiem, możemy spodziewać się stwierdzenia cech nadpobudliwości psychoruchowej.
Ważne jest to, że poprzez oddziaływania rodzicielskie można w pewnym stopniu wyciszyć malca i wprowadzić nieco ładu do jego pełnej chaosu rzeczywistości. Jak to zrobić?
Czy twoje dziecko ma ADHD?
Nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi jest zespołem objawów, w którego skład wchodzą: nadruchliwość, trudności w koncentracji uwagi oraz impulsywność. Dziecko może ujawniać trudności w jednym, dwóch lub we wszystkich z tych obszarów.
Po czym poznamy, że nasz maluch (myślę o dziecku w wieku przedszkolnym) być może znajduje się w grupie dzieci, u których może wystąpić ADHD? Nadruchliwość u takiego dziecka ujawnia się w każdym obszarze. Dziecko jest nadmiernie aktywne nie tylko podczas rysowania, zabawy, wykonywania codziennych czynności. Nie może również usiedzieć podczas oglądania bajki. Maluch, który podczas wykonywania pewnych rzeczy jest nadruchliwy, a podczas innych potrafi przez pewien czas spokojnie usiedzieć, niekoniecznie należy do grupy dzieci z ADHD. Sposób poruszania się dzieci z nadpobudliwością jest chaotyczny, bezładny. Wychodząc na dwór, często biegają one bez celu, jakby potrzebowały jedynie dać upust swojej energii. Problemy w koncentracji uwagi dziecka przedszkolnego, u którego podejrzewamy ADHD, przejawiają się głównie bardzo łatwą rozpraszlnością uwagi oraz koniecznością użycia wielu bodźców by skupić uwagę dziecka. Aby malec usłyszał, co mówi do niego, rodzic musi on nie tylko wypowiedzieć komunikat, ale także złapać dziecko za rękę i spojrzeć mu w oczy. Podczas zabawy z naszym malcem możemy zaobserwować, że rozprasza go nawet pojedynczy, niezbyt głośny dźwięk. Sprawia on, ż dziecko odrywa się od wykonywanej czynności i jakby zapomina, co robiło do tej pory. Impulsywność małego dziecka, u którego podejrzewamy zespół nadpobudliwości psychoruchowej, przejawiać się będzie nieadekwatną w stosunku do bodźca i nieoczekiwaną reakcją emocjonalną. Przebywanie w zbyt głośnym miejscu może sprawić, że dziecko zaczyna się niepokoić, krzyczeć, wyrywać i gdzieś biec. Brak natychmiastowej reakcji rodzica na prośbę malca może sprawić, ze rzuci przedmiotem i go uszkodzi.
Cały artykuł znajdziesz TUTAJ
