Wiele z powszechnie znanych chorób przewlekłych ma inną przyczynę niż fizyczna. Zdarza się, że na nadciśnienie tętnicze choruje osoba szczupła, bez nałogów, dbająca o odpowiednią dietę, w której rodzinie nikt nie cierpi na tę dolegliwość i u której wykluczono choroby nerek i nadnerczy. Lekarze często wówczas stawiają diagnozę, że choroba ma zapewne przyczynę psychiczną i konieczna jest pomoc psychologa lub psychoterapeuty. Mamy wówczas do czynienia z zaburzeniem psychosomatycznym.
Zaburzenia psychosomatyczne oznaczają chorobą cielesną, którą wywołują w głównej mierze czynniki psychologiczne lub są one równie istotne jak uwarunkowania biologiczne. O tym, że stan cielesny i psychiczny człowieka wpływają na siebie, lekarze wiedzieli przynajmniej od czasów Hipokratesa, zaś żyjący na przełomie XIX i XX wieku Zygmunt Freud twierdził, że nieświadome myśli i uczucia mogą zostać zamienione w objaw fizyczny (somatyczny). W XX wieku rozpoczęły się badania nad wpływem czynników psychicznych na powstawanie określonych chorób.
Choroby o podłożu psychicznym
Wśród chorób, które mają podłoże psychiczne, wymienia się przede wszystkim:
– zaburzenia układu krążenia (nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa),
– choroby układu pokarmowego (choroba wrzodowa, zespół jelita nadwrażliwego),
– zaburzenia układu oddechowego (np. astma oskrzelowa),
– niektóre rodzaje otyłości,
– zaburzenia snu,
– migreny,
– cukrzycę,
– zaburzenia odżywiania,
– choroby skórne: alergie, atopowe zapalenie skóry, pokrzywkę.
W przypadku niektórych zaburzeń komponent emocjonalny jest bezpośrednią przyczyną powstawania problemu, w innych – jest tylko składową kilku różnych czynników.
Cały artykuł dostępny jest TUTAJ
