Pierwotny narcyzm
Jednym z naturalnych etapów wczesnego dzieciństwa jest przeżywanie siebie jako istoty wszechmocnej, będącej centrum świata. Troskliwa matka przybiega, by ukoić płacz dziecka, dba o nie, dostarcza pożywienie, pielęgnuje i przytula. Malec nie ma jeszcze świadomości własnej zależności od otoczenia. Ta faza rozwoju wiąże się z przeżywaniem tzw. narcyzmu pierwotnego, a jej prawidłowy przebieg skutkuje przekierowaniem energii z wewnątrz na zewnątrz po drugim roku życia. Wtedy to mały człowiek osiąga pierwszą świadomość własnej zależności.
Rana narcystyczna
Kiedy jednak we wczesnej fazie dziecko nie doświadczy umiejętnego odpowiadania na jego potrzeby, może się wytworzyć tzw. rana narcystyczna. Dzieje się tak zarówno w momencie kiedy rodzic odrzuca dziecko, zaniedbując je i dając przekaz, że jest mało ważne, jak i w momencie nadmiernej idealizacji dziecka, wymagania od niego spełniania oczekiwań dorosłego i utrudniania mu bycia sobą. Takie zachowania ze strony rodzica powodują, że malec woli powrócić do siebie i odrzucić niesprzyjające otoczenie. Takie mogą być początki kształtowania się osobowości narcystycznej.
Narcyzm agresywny
Osoby cechujące ten typ narcyzmu rozpoznać można po przekonaniu o własnej wielkości, potrzebie podziwu ze strony otoczenia, braku empatii, przedmiotowym traktowaniu innych i zachowaniach manipulacyjnych. Obrona przed bliskością realizuje się tu poprzez kontrolowanie, niedopuszczanie do własnej zależności, brak umiejętności widzenia partnera. Nie ciężko się domyślić, że przy takiej strukturze psychicznej trudno zbudować wartościową relację. W dodatku osoby dotknięte narcyzmem agresywnym rzadko uświadamiają sobie własny problem, a cierpią na tym bliskie im osoby.
Cały artykuł znajdziesz TUTAJ
