Określenia takie jak: ADHD, autyzm, mutyzm, dziecięca depresja czy kryzys rozwojowy przestają być tajemniczymi sformułowaniami dla wielu rodziców. Kiedy mówimy o zaburzeniu, dysfunkcji, problemie rozwojowym, a kiedy o przejściowych kłopotach w rodzinie? Gdzie szukać pomocy w trudnych momentach wychowawczych? Kiedy i kogo posyłać na terapię?
Uważna obserwacja i reagowanie
Opiekuńczy rodzic zna swojego malca bardzo dobrze i dlatego jest doskonałym źródłem informacji o nim. Ma wiedzę o funkcjonowaniu dziecka w różnych obszarach, na przestrzeni czasu. Zna jego historię rozwoju, upodobania, mocne i słabe strony. Dlatego kiedy coś w relacji rodzic-dziecko zaczyna szwankować i choćby jedna ze stron zaczyna odczuwać silną frustrację, przewlekły dyskomfort albo przejawiać niepokojące zachowania warto przyjrzeć się co takiego się dzieje. W przypadku małych dzieci opiekun może odczuwać, że coś jest nie tak. Niemowlę nie powie o swoich problemach. Kiedy rodzic niepokoi się o swoją więź z dzieckiem, nie odczuwa wzajemności w kontakcie lub przytłaczają go obawy o rozwój malucha, warto udać się na konsultację do specjalisty. W przypadku starszych dzieci dodatkowym źródłem obserwacji są opiekunki i nauczyciele ze szkół oraz przedszkoli. Osoby te mają możliwość zobaczenia dziecka na tle grupy rówieśniczej i podzielenia się informacjami o tym, jak maluch funkcjonuje w środowisku innym niż domowe.
Kiedy otrzymujesz sygnały z placówek, w których przebywa dziecko, że jego rozwój lub zachowanie niepokojąco różni się od rówieśników, warto skorzystać z pomocy psychologicznej dla dzieci i sprawdzić jakie jest źródło problemów. Niektóre trudności ujawniają się dopiero w trakcie nauki lub kształtowania relacji koleżeńskich. Nawet uważny rodzic może nie zauważyć ich w warunkach domowych.
